 |
 |
 Stockholm 2011
Zondag 9 oktober.
Het was een druilerige zondagmiddag toen ik de trein pakte naar Eindhoven. Eindhoven? Jawel. De trein is ingeleverd voor Schiphol. Schiphol is ingeleverd voor 'Eindhoven Airport'. Zie Nádrazí afglijden.
OV informatie leverde op: van Station Bijlmer Arena met intercity naar Utrecht CS, overstappen op de intercity naar Den Bosch CS, aldaar overstappen op de boemel naar Oss, vervolgens op de bus naar 'Eindhoven Airport'. Helaas de boemel stopte in Boxtel, Oss kon pas met de volgende trein bereikt worden met als gevolg dat de 1x per uur rijdende bus naar 'Airport' gemist werd. Een uur later dan gepland maar nog ruimschoots op tijd, konden de overige reisgenoten worden begroet. Zij waren volgens eigen zeggen niet ongerust (de vliegtickets waren in mijn bezit) geworden, maar wel werd meteen de 'gate' opgezocht. Tja, mijn medereizigers: 2 veertigers (Johnny en Huib) en 3 twintigers (Bram, Lodder en Tony), terwijl op de bestemming er nog een wachtte. Zo langzamerhand wordt Nádrazí overgenomen door de jonkies. De ouderen, met uitzondering van een paar vrijgezellen, die toch niks beters te doen hebben, nemen zo langzamerhand afscheid.
Zonder een schetterend, triomfantelijk melodietje werd door de Ierse prijsvechter geland op Skavsta Airport. Dan ben je er nog niet hoor. Een reis per bus van ruim anderhalf uur wacht dan nog.
Maar alla.
Daar was eindelijk Mark Ubbink, de organisatie en woonachtig te Göteborg op 5 uur trein- (ja, waarachtig)reizen, op Stockholm's Hlavní Nádrazí en, zoals Tony meldde: "nu hoeven we niet meer na te denken".
Mark leidde ons te voet naar ons 'best hostel'. En inderdaad het 'hostel' was best ok. Je moet 10 vierkante meter slaapruimte delen met 3 anderen, wat voor de nodige hoorbare ongemakken zorgt, maar slapen is toch maar tijdverspillen. Verder viel op dat de regels in Zweden strak zijn. Het jeukt van de brandmelders- zelfs te activeren met haarlak- en de bordjes met vluchtaanwijzigen waren ook niet te missen. Huib vond het vooral aantrekkelijk, dat je kon poepen en douchen tegelijk. Nou kan dat altijd wel natuurlijk, maar hier kun je op de pot zitten en tegelijk water van het 'stortbad' (mooi Vlaams woord) over je heen laten stromen. Had-ie altijd al eens willen doen. Of hij het gedaan heeft, is niet bekend geworden. De oudjes deelden met drie een kamer, de jonkies met vier, waarna werd berekend dat de totale leeftijd op de 'jonkieskamer' ver beneden die van de andere bleef.
't Was al ongeveer 9 uur en het werd tijd te onderzoeken of Zweden op horecagebied, qua prijs en prestatie, nog wat voorstelt. Een als zodanig herkenbaar Ierse pub was open en het was niet druk en de keuken was nog open. Het hinderlijke van Ierse pubs in het buitenland (buiten Ierland dus) is, dat het vol TV-schermen staat met oninteressant voetbal en nog oninteressantere overige sporten. Ondanks het feit dat dit sterk afleidend is, werd toch sociaal goed gecommuniceerd. Naast deze communicatie bestonden de activiteiten uit het nuttigen van het lokale gerstenat en het zuiver Ierse Guinness, dat volgens boze tongen op het punt staat of stond failliet te gaan. Tony lust geen Guinness, zegt hij, iets waar wel meer dubieuze Nádrazí-leden last van schijnen te hebben; hetzelfde schijnt te gelden voor het lekkere en net zo zuivere Tsjechisch Urquell. Hij kon niet kiezen en wat hij koos was er niet, dus er was een biertje van een onbekend merk. Een andere activiteit, waar vooral Johnny met smart op wachtte en toen het eenmaal was voorgezet, van genoot, was het consumeren van de avondmaal. Voor mij en nog iemand was dat de 'fish and chips', voor de anderen 'chicken in the basket'(waar was de basket?); voor weer anderen hompen vlees.
Rond een uur of twaalf, toen we de gelegenheid werden uitgebonjourd, concludeerden wij dat de eerste kennismaking met de Zweedse horeca de toets der kritiek kon doorstaan. Op de sluitingstijd na, dan.
Maandag 10 oktober.
De dag begon rond een uur of half 10, na het gebruikelijke pissen, poepen en douchen, in de ontbijtkamer van het 'best hotel'. De kamer zat vol met andere buitenlanders die aan de gang waren met een ontbijtje, wat zeker maar waar, karig genoemd kan worden. Een toastje, toastapparaat, oud witbrood, 2 soorten jam, waarvan de aardbeien op en de ananas er nog wel was. OK, de filterkoffie was redelijk.
Vervolgens werd de benenwagen genomen om de stad te verkennen. Eerst via het 'Kulturhuset' en 'Sveriges Rikstag' naar 'Gamla Stan' (oude stad). Aldaar was het tijd voor koffie in (what's in a name) 'chocolatkoppen'. Hier werd ook de Zweedse lekkernij 'Kanellbullar' geproefd. Tandartsbezoek na gedane zaken aanbevolen.
Rond een uur of 12 werd de wandeltocht naar het Söderstadion en de Eriksson Globe (zie foto) aangevangen. Dat was behoorlijk aanpoten. De Eriksson Globe is een IJshockeystadion in de vorm van een, jawel, globe. Je kunt er ook bovenop. Daar betaalden we dan maar een paar kronen voor. Er gaat een lift via de rails aan de buitenkant (zichtbaar op de foto) naar boven (en weer naar beneden op de gangbare manier gelukkig).
Na de lunch was de terugweg met de metro. Op welk eiland en in welke pub we terecht kwamen is me even ontschoten. Huib heeft er wel een mooie foto van genomen. 't Was er niet druk, zoals te zien. Volgens Lodder leek de bardame (vaag zichtbaar in afwachting op de bestelling) op Annemarie Thomas. Ja, in de verte wel. Annemarie moet ook al tegen de veertig lopen. In het echt heette ze Linda. In deze tent hebben we een paar uur verpoosd met drinken en slap ouwehoeren. Onder andere heb ik de jongelui iets uitgelegd over de edele kunst van het wedstrijd poepen.
De kleine wijzer van de klok zal wel richting zessen gegaan zijn, toen we verkasten naar een andere pub, alwaar wel zeker ook het avondmaal genuttigd werd.
Voordat de avond/nacht werd afgesloten in 'Kleins Bar', werd in matig tempo in 'Gamla Stan' gezocht naar een pub met veel gezelligheid en weinig oranje. Dat betekende wederom vele kilometers met weinig succes. Ondanks dat er oranje wel de overheersende kleur was in deze bar, was er sprake van enige mate van gezelligheid en goede muziek. Tot mijn verbazing werd ik door de bediening om een verzoeknummer gevraagd: het moest wel over voetbal gaan en er moest meegezongen kunnen worden. Nou, zulke liedjes ken ik niet. Daarom was daar de uniciteit van een Vlaams liedje in een Stockholmse nachtclub.
Dinsdag 11 oktober
Vaak is een Nádrazí uitje zoiets als de ervaringen van Phil (Bill Murray) in de film 'Groundhog Day': de dagen lijken wel wat op elkaar. Vandaag niet. Het begon al bij het ontbijt. We zaten zomaar aan het andere eind van de tafel ten opzichte van maandag, Bram bakte eieren met spek. De aardbeienjam was niet op. We dronken maar 1 bakje koffie in plaats van twee.
Noem maar op.
De 2e stadswandeling van deze trip vond plaats in prachtig koud en zonnig weer. Het voerde ons langs Strandvägen richting Djurgården, alwaar het Vasamuséet zich bevindt. In dit interessante museum sloegen we zomaar weer 2 uren stuk.
Na het minder traditionele 'hotdog eten', toverde Mark een uitermate traditioneel spel uit zijn rugzak. We gingen Kubb spelen in Galärparken. In een 'best of seven' wonnen Mark, Johnny en Lodder van Tony, Bram en ik met 3-1.
Terug ging de wandeltocht via dezelfde route wederom richting Gamla Stan. We vonden, na wat hernieuwde rondzwervingen in dit fraaie deel van de stad O'Connells Irish Pub & Restaurant: eerst wat drinken, daarna wat eten.
Toen werd het zo langzamerhand toch tijd de aanleiding van deze trip op te zoeken, want het liep al tegen zevenen.
Op naar het Råsunda Stadium. De metro bracht ons daar. De check door de controles verliep soepel. Weliswaar had een ieder een kaartje voor een vaste plek, maar in het vak waarin wij terecht kwamen, deed iedereen maar wat. 'Free Seeting' heet dat, geloof ik, in goed Nederlands. Een oranje getooide man, doch Engels sprekend, met kind, dacht daar anders over. Alhoewel er nog diverse plekken in de buurt vrij waren, eiste hij op vrij agressieve wijze zijn plek op. De gevolgen moge duidelijk zijn: tegenagressie, huilende kinderen en een onvriendelijkheid alom. Toen begon Bram zich er ook nog even mee te bemoeien en dan weet je het wel. Nou ja. Enkele minuten later was de rust min of meer wedergekeerd en kon genoten worden van het vele Nederlandse balbezit op de grasmat daar ver beneden ons. Wellicht overbodig te vermelden, want de meeste lezers hebben de wedstrijd gezien, en degenen die het niet gezien hebben willen het ook niet weten (hè Ilja), deden onze jongens daar niet heel veel mee.
Na vijf minuten in de tweede helft konden we genieten van de Zweedse blijheid op de tribune. Dit hadden ze duidelijk niet verwacht. Ik verbaasde me na het eindsignaal toch een beetje over de uitbundige vreugde aan Zweedse kant. Het bleek dat ze zich met deze overwinning ook voor het EK hadden geplaatst.
Nou, gefeliciteerd hoor.
Met dank aan de wegzoeker op Mark's Iphone (die ons te Milaan ook al zo had 'geholpen') stuitten we op een kroeg op 5 minuten lopen, na een half uur wandelen. Ook hier veel Zweedse blijheid en de verwachting bij hen veel Nederlandse treurnis. Bij ons was daar geenszins sprake van. We verliezen een keer, nou en? In ieder geval verpoosden we daar nog een uur of anderhalf.
De metro bracht ons weer terug. Maar iets te ver, zodat ons weer een lange wandeling wachtte naar de uitgaansgelegenheden te Gamla Stan. Huib en Johnny hadden daar geen zin in; wellicht toch erg teleurgesteld over het aangebodene hunner helden deze avond. Zo liep ik samen met de jongens toch weer Kleins Bar binnen. De enige tent die niet overstroomde van oranjemutsen. En ja, ze (de barlui) herkenden ons nog van gisteren, terwijl we ons toen toch vrij rustig gedragen hadden, meen ik. We nestelden ons in het toen nog rustige achterin, dicht bij de enige WC (D/H), waar ondanks de heersende kalmte, toch een rij voor stond. We genoten, bij gebrek aan beter, van het gerstenat. Stilletjes aan werd het drukker, ook oranje getooide mensen vulden de bar, zodat we voor de zoveelste keer het hoe en waarom van Nádrazí konden gaan uitleggen.
Na een paar biertjes vond ik het welletjes; het Hazes gehalte tierde me welig. Tijd om op te stappen. De jongens bleven nog een aantal biertjes, zoals het hoort. Met enige moeite vond ik de weg terug en voegde ik me bij het ronkende gezelschap in kamer 301 van 'Best Hostel'.
Woensdag 12 oktober
Vaak is een Nádrazí uitje zoiets als de ervaringen van Phil (Bill Murray) in de film 'Groundhog Day': de dagen lijken wel wat op elkaar. Vandaag niet. Het begon al bij het ontbijt.
Die deden we wat 'luxer': in een soort brasserie op het terras, waarop we het net warm genoeg hadden. Na het ontbijt wederom de wandeltocht naar Gamla Stan, waar het toch te doen is.
Blijkbaar.
Wat zochten we ook al weer in de oude stad, Mark? Was het een IJskristallen museum? Het was er niet meer in elk geval, al een aantal jaar niet meer. Dan maar koffie met wat erbij. Na de koffie liepen we weer langs het paleis van de koning, alwaar toevallig de wacht wisselde met de gebruikelijke vertoning erbij.
Nou dat hadden we dan ook weer mooi meegepikt.
Na enige besluiteloosheid werd toch maar gekozen voor het nabij gelegen Nobel Museum. Mark niet. Mark's trein vertrok binnen afzienbare tijd en hij nam afscheid. Binnen bleek een tentoonstelling over Mme Curie. Persoonlijk vond ik het niet zo interessant als het Vasamuséet, maar toch de moeite waard.
De terugtocht naar 'Best Hostel' werd aanvaard door te kuieren door de winkelstraat Drottninggatan. Johnny kocht zijn prullaria voor zijn pasgeboren nichtje; Huib maakte zich een drietal CD's rijker. In Hollandergatan vonden we naast de nog gesloten 'Dubliner' een gelegenheid, waar we onze volgende 'fish & chips' naar binnen konden brengen.
Na het verzamelen van de bagage, de wandeling naar het Stockholmse 'Hlavní Nádrazí', de busstrip naar Skavsta Airport werden in de wachtkamer aldaar de laatste speelkaarten gelegd, alvorens de Ierse Prijsvechter beklommen werd en met triomfantelijk geschal de landing op Eindhoven 'Airport' werd afgerond. In principe was dit het einde van het Nádrazí uitje Stockholm, waarvoor Mark nadrukkelijk wordt bedankt voor zijn initiatieven, en mijn medereisgenoten voor het aangename verpozen..
Ane
fotos Huib
|
|